Get Adobe Flash player

Menu

– Ministranci

 

Określenie ministrant pochodzi od łac. „ministrare” – oznaczającego „służyć„.Ministrant to zazwyczaj młoda osoba świecka, która po stosownym ustanowieniu może uczestniczyć
bliżej świętych obrzędów, tym samym reprezentując wiernych wokół ołtarza
oraz pomagać celebransowi.

Strój ministranta stanowią:
– komża i pelerynka,
– lub alba przepasana cingulum.

Zadania ministrantów w czasie liturgii
Do głównych zadań ministrantów należą:
– pomoc w ubraniu celebransa w szaty liturgiczne,
– przynoszenie świec, wina, chleba, naczyń liturgicznych do ołtarza,
– dodatkowe funkcje (np. przyniesienie hostii, gdy brakuje jej w patenie, nałożenie welonu),

Do zadań ministrantów wobec ludu wiernych (w czasie Mszy św. z ludem):
– bycie przykładem w postawach, gestach, słowach,
– dawanie znaku dzwonkiem, celem przypomnienia zmiany postawy,

Modlitwa przed Mszą Świętą

Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, by świętą pełnić służbę,
proszę cię Panie Jezu o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie a serce zawsze pełniło zawsze Twoją wolę.

K: Idźmy z radością.
M: Na spotkanie pana.

Modlitwa po Mszy Świętej

Boże, którego dobroć powołała mnie do twojej służby, spraw, abym uświęcony uczestnictwem w tych tajemnicach,
przez dzień dzisiejszy i całe me życie, szedł tylko drogą zbawienia.

K: Błogosławmy Panu
M: Bogu niech będą dzięki

 

Patron ministrantów – św. Dominik Savio

Urodził się 2 kwietnia 1842 roku. Pouczanie rodziców, a szczególnie przykład ich pobożnego życia, ukazały małemu Dominikowi drogę do Boga. Pod ich troskliwym okiem i przy ich pomocy, świętość dziecka szybko dojrzewa. Już w piątym roku życia, służy do Mszy św., co tych młodych latach, łączyło się z niemałym wysiłkiem. Gdy skończył zaledwie siódmy rok życia, dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Święta Wielkanocne przyjął I Komunię świętą. Duszpasterz pozwolił na ten wyjątek, widząc chłopca religijnie dojrzałego i służącego Bogu z zapałem. O tej dojrzałości świadczą również postanowienia, jakie podjął w tym dniu. Wpisał wtedy w swojej książeczce do nabożeństwa:
– „Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli na to spowiednik.
– Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja.
– Śmierć – TAK, grzech – NIE.

W poszukiwaniu lepszych warunków życia, ojciec przeprowadził się z całą rodziną do Murialdo. Tam Dominik uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza. Później chodził do szkoły w Castemudo. Radosną ulgą, była dla niego świadomość, że towarzyszy mu Matka Boża oraz Anioł Stróż. Stąd też dnia 2 października 1854 roku, ojciec przyprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą o przyjęcie go, do swojego ORATORIUM. W sam zaś dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, tj. 8 grudnia 1854 roku, przyjął komunię św. Potem napisał następujący akt ofiarowania się Matce Najświętszej, który złożył na Jej ołtarzu: „Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał choć przez nieszczęście, popełnić choć jeden grzech.

Młode, święte i budujące życie Dominika, przedwcześnie zgasło z powodu choroby płuc, która wtedy była nieuleczalna. Za radą lekarza, Dominik wyjechał do rodziny. Zabieg ten, nie mógł mu już pomóc. Zmarł 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami św. Ostatnie słowa jakie wypowiedział do ojca brzmiały: „Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę”. Odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.