– w diecezji

SŁOWO PASTERSKIE BISKUPA KIELECKIEGO

NA ADWENT 2019

 Drodzy Siostry i Bracia w Chrystusie! 

1. W życiu można doświadczyć tego, co w nim najważniejsze, a więc radości, pokoju serca, zgody z bliźnimi, prawdziwej miłości, nadziei na lepsze jutro. Człowiek może jednak to wszystko stracić. Stanie się tak, jeśli swoje życie duchowo „prześpi” poddając się egoizmowi i zawiści, lenistwu i płytkim instynktom lub jeśli pokonają go życiowe trudności i problemy. Wówczas pojawia się w nim niepokój, który próbuje zagłuszać poprzez zachowania opisane przez św. Pawła jako „uczynki ciemności”. Są nimi: „hulanki i pijatyki, rozpusta i wyuzdanie, kłótnia i zazdrość, zbytnia troska o ciało, dogadzanie żądzom” (drugie czytanie).

Tak postępowali ludzie w czasach Noego. Tak też działo się za czasów św. Pawła
i podobnie jest dzisiaj. Są to zachowania człowieka osłabionego grzechem i żyjącego poza perspektywą wiary. W tej prawdzie trzeba dostrzec niebezpieczeństwo, które grozi każdemu z nas. Nawet jeśli uznajemy się za wierzących i nie żyjemy w grzechu śmiertelnym, to możemy zostać „znieczuleni” poprzez powierzchowność życia, duchową bezczynność czy ospałość w sprawach Bożych. Taki „duchowy” marazm prowadzi do niepokoju i degraduje nasze życie.

Co zatem zrobić? Powinniśmy obudzić się ze snu obojętności i nad sobą czuwać. Mamy – jak mówi dziś św. Paweł – „rozumieć chwilę obecną”, to znaczy rozumieć obecne czasy, które tak mocno naznaczone są chcianą przez człowieka nieobecnością Boga i „uczynkami ciemności”. „Rozumieć chwilę obecną” to także rozumieć siebie – zrozumieć, że mamy w sobie skłonności do złego i łatwo ulegamy moralnemu zepsuciu. „Rozumieć chwilę obecną” znaczy w końcu rozpoznać możliwości wyjścia z tego duchowego zagrożenia. Tą możliwością jest spotkanie z Bogiem miłosiernym, który uwalnia nas od niepokoju, budzi ze snu i oczyszcza z grzechu. Dlatego też ową „chwilę obecną” św. Paweł opisuje greckim słowem kairos. Oznacza ono „chwilę zbawienia”, czas stosowny dla nas, możliwy do wykorzystania jedynie „tu i teraz”. Ta „chwila zbawienia” to spotkanie ze zbawiającym nas Bogiem, który w Jezusie Chrystusie działa na naszą korzyść. Obecność Boga wprowadza w nas pokój, a tym samym uwalnia od obojętności, zazdrości i zbytnich niepokojów. Bliskość Boga zmienia nasze serca i sprawia, że pomiędzy ludźmi znikają kłótnie i spory. Wtedy serce człowieka niczego nie niszczy, lecz służy wspólnemu dobru. Taką „chwilę obecną” Boskiego zbawienia opisał nam dziś prorok Izajasz w pierwszym czytaniu.

2. Takie doświadczenie zbawienia ma stać naszym udziałem „tu i teraz”, w tym momencie – na tej świętej liturgii. Św. Paweł przypomina nam o tym w drugim czytaniu: „teraz zbawienie jest bliżej was”. To na Eucharystii zbawienie jest najbliżej nas. To „tu i teraz” Pan przychodzi, a my – jak mówi Apostoł Narodów – „przyoblekamy się w Niego”, czyli upodabniamy się Niego.

Podczas Eucharystii Bóg jednoczy się z nami, przemienia nas i uzdalnia do budowania więzi z innymi. W taki sposób rozpoczynają się nowe czasy eschatologicznej nadziei, o czym przypomina nam Adwent. To dzięki Panu przychodzącemu w Eucharystii nie poddajemy się zwątpieniu i niepokojom. Eucharystia to – jak mówi św. Paweł – „zbroja światła”, to przestrzeń, w której Pan walczy w nas i za nas. Eucharystia to miejsce naszego ocalenia. Dlatego świątynia, w której się gromadzimy na liturgii jest jak arka Noego, w której ocalał on i jego bliscy. Reszta zginęła w powodzi zepsucia (zob.
Mt 24,37-44). To z tego powodu wspólnie śpiewaliśmy dzisiaj refren Psalmu responsoryjnego: „Idźmy z radością na spotkanie Pana”. To powinny być słowa, które rodzina chrześcijańska wypowiada do siebie każdego niedzielnego poranka: „Idźmy
z radością na spotkanie Pana”, „Idźmy do domu Pana”, idźmy do „arki” ocalenia, idźmy tam, gdzie jesteśmy bezpieczni.

Świadomość Eucharystii jako źródła naszego ocalenia powinna nam przyświecać zwłaszcza teraz, gdy w Kościele w Polsce rozpoczynamy trzyletni program duszpasterski pt. „Eucharystia daje życie”. W tym czasie chcemy na nowo odkryć prawdę, że Eucharystia to źródło darów Bożych, to źródło Boskiego życia dla nas. Jan Paweł II wyraził tę prawdę następująco: „Kościół żyje dzięki Eucharystii. […] W najświętszej Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, to znaczy sam Chrystus […], który daje życie ludziom” (Encyklika Ecclesia de Eucharistia, 1). W Eucharystii Chrystus nadal ofiaruje się ludziom jako źródło Boskiego życia. Ten długofalowy program duszpasterski ma pomóc nam także zrozumieć związek między Eucharystią a naszą codziennością. Tworzą one bowiem jeden nurt życia. Idąc zatem drogą wskazaną przez Ojca Świętego Benedykta XVI w adhortacji apostolskiej Sacramentum caritatis, w ciągu kolejnych trzech lat przypomnimy sobie odpowiedź na pytania: Jak należy wierzyć w Eucharystię?, Jak ją celebrować?, Jak przedłużać ją w codziennym życiu? 

3. W nowym roku liturgicznym, który zaczynamy, jesteśmy zachęceni, aby na nowo odkryć duchowe bogactwo i piękno Eucharystii. Jest to istotne. „Zawsze bowiem – jak mówił św. Jan Paweł II – w człowieku obecna jest pokusa, by zredukować Eucharystię do ludzkich wymiarów” (por. List apostolski Mane nobiscum Domine, 14). Na Eucharystię nie można patrzeć jedynie w sposób zewnętrzny, bowiem nie jest do oglądania, ale do przeżywania. Poza zasłoną znaków i obrzędów liturgicznych należy zobaczyć żywego Boga. Liturgia bowiem nie posiada innych treści, jak tylko osobę, życie, słowo i czyny Pana. Eucharystia to sam Chrystus, ofiara Jego Krzyża, pamiątka Jego śmierci i zmartwychwstania, święta uczta komunii w Jego Ciele i Krwi. W taką tajemnicę wierzymy i taką wyznajemy. W całym najbliższym roku winniśmy zatem umocnić wiarę w to, że Eucharystia jest „świętą i Boską liturgią” (KKK 1330), że to w niej dokonuje się dzieło naszego odkupienia.

Niech zatem najbliższy rok pomoże nam odnowić życie eucharystyczne. Niech Eucharystia stanie się prawdziwym ośrodkiem życia chrześcijańskiego. Szczególnie proszę o eucharystyczną formację dzieci i młodzieży w ramach przygotowania do
I Komunii św. i bierzmowania, o odnowę życia eucharystycznego u ich rodziców,
o organizowanie katechez parafialnych i podejmowanie innych inicjatyw poświęconych Eucharystii. Niech kapłani w swoich homiliach pomagają wiernym oglądać Boga
w świetle liturgii. Niech Eucharystia stanie się w końcu stałym i najważniejszym punktem świętowania każdej niedzieli (por. Jan Paweł II, Dies Domini, 34).

Hasłem obecnego roku duszpasterskiego są słowa aklamacji po Przeistoczeniu: „Wielka jest tajemnica wiary”. Te słowa usłyszymy już za chwilę. Proszę, abyście ten moment Eucharystii przeżywali we właściwy sposób. Moment Przeistoczenia bowiem to chwila, w której chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Jest to moment,
w którym uobecnia się Jego śmierć i zmartwychwstanie. Wówczas wchodzimy w czas zbawczego działania Boga. Gdy potem, w Komunii św. przyjmiemy Ciało Pana, Jego Boska moc nas ogarnie. Najpierw jednak przeżyjmy moment Przeistoczenia „czuwając”. Niech kapłani wypowiadają słowa modlitwy konsekracyjnej wtedy, gdy wszyscy zgromadzeni uklękną i nastanie skupienie. Niech chwila milczenia pomoże nam otworzyć się na bliskość Pana i na zbawienie, które nadchodzi. Tego momentu nie możemy przeżywać w „uśpieniu”. Wtedy jakże trudno doświadczyć Bożej miłości i pokoju. Pierwsza prefacja adwentowa ukazuje wierzących właśnie jako tych, którzy stają przed Bogiem jako wspólnota „czuwająca”. Bądźmy taką wspólnotą. Czuwajmy, aby nie przeoczyć przyjścia Pana w Eucharystii. Wówczas naszym udziałem stanie się treść mszalnego rozesłania: „Idźcie w pokoju Chrystusa”.

Drodzy diecezjanie! Przez wstawiennictwo Maryi, Pani Adwentowego Oczekiwania, życzę Wam, abyście umieli pokrzepić się owym pokojem. Życzę Wam, abyście we wszelkich próbach, w zmaganiu się z pokusami, ze swoimi słabościami
i grzechami, a nawet z prześladowaniami (por. KKK 674-675) doświadczali obecności
i mocy Pana, który już teraz przychodzi, a kiedyś nadejdzie z pełną mocą i chwałą. Jemu cześć i chwała na wieki wieków. Amen.

Z darem modlitwy i pasterskiego błogosławieństwa

Wasz Biskup

† Jan Piotrowski

SŁOWO BISKUPA KIELECKIEGO

JANA PIOTROWSKIEGO

NA ADWENT 2017

 

Kochani Diecezjanie!

1. Cztery niedziele Adwentu i zawarty pomiędzy nimi czas to symbol historycznego adwentu i poczynionych w nim Bożych obietnic. Sięgają one historii pierwszych rodziców w raju, gdzie po grzechu nieposłuszeństwa wobec Boga, zwanym grzechem pierworodnym, wybrzmiały słowa nadziei: „Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę»” (Rdz 3,14-15).

To, co jest przesłaniem słowa Bożego objawionego w Księdze Rodzaju, znajduje swoje miejsce w liturgii adwentowej, zwłaszcza w prefacjach mszalnych, gdzie kapłan modli się następującymi słowami: „Jego przepowiadali wszyscy Prorocy, Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, Jan Chrzciciel zwiastował Jego przyjście i ogłosił Jego obecność wśród ludu. On pozwala nam z radością przygotować się na święta Jego Narodzenia” (Druga prefacja adwentowa).

 Bracia i Siostry!

2. Plan naszego duchowego przygotowania do spotkania z tajemnicą Wcielonego Słowa został określony w adwentowej liturgii Słowa Bożego. Zbudowany jest na czterech solidnych filarach, które pozwolą dobrze przygotować się na przyjście Pana.

Pierwszy filar to czuwanie, a więc świadoma postawa oczekiwania. „Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie (…). Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie!»” (Mk 13,33.35-37).

Drugi filar to przygotowanie na spotkanie z Mesjaszem, a więc odpowiedź dana Bogu na Jego wołanie, które wybrzmiewa pokornym, ale jakże stanowczym głosem Jana Chrzciciela, proroka z pustyni. „Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki! I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym»” (Mk 1,3.7-8).

Trzeci filar to świadectwo, będące zawsze przejawem dojrzałej wiary, w każdych okolicznościach życia. Takie świadectwo dawał Jan Chrzciciel, o którym św. Jan Ewangelista mówi: „Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości” (J 1,6-8).

Przyjęcie Bożego orędzia to czwarty filar. W głębokiej wierze stawia on człowieka, tak jak Maryję, wobec niepojętego daru, jakim jest tajemnica Wcielenia. Jakże owocny okazał się czas oczekiwania w życiu Maryi, jaki wspaniały stał się adwent pokornej Dziewicy z Nazaretu. To poprzez Jej posłuszeństwo w wierze i absolutne zaufanie Bogu, sam Stwórca może ogłosić światu najpiękniejszą nowinę, wieść o zbawieniu wszystkich ludzi: „«Nie bój się, Maryjo – mówi archanioł Gabriel – znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus (…). Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym» (…). Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!»” (Łk 1,30-31,35,38).

 Drodzy Bracia i Siostry!

3. Adwentowa droga wiary, której początek sięga naszego chrztu świętego, jest drogą wymagającą. Miejmy jednak pewność, że Pan Bóg towarzyszy nam na tej drodze przez łaskę sakramentów świętych i przez dar Bożego słowa. Wspominając liturgiczne wezwanie minionego roku: „Idźcie i głoście”, postawmy sobie dzisiaj pytanie, jak głosiliśmy Ewangelię? Czy dzięki naszej postawie ktoś się umocnił w wierze, czy ktoś inny odnalazł drogę do Boga? To zagadnienia, o których nie wolno zapomnieć – to pytania, na jakie chrześcijanin powinien dać sobie odpowiedź w adwentowym czasie nawrócenia i przemiany serca!

Nowy rok liturgiczny i duszpasterski, który rozpoczynamy, jest ambitnym planem duchowym. Przypomina wiernym Kościoła w Polsce, że „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”. Droga dojrzałości wiary, jaką zapoczątkował sakrament bierzmowania, wciąż trwa, a tożsamość chrześcijańska domaga się wierności temu, o czym mówi św. Paweł apostoł: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście” (1Kor 3,16-17). Chrześcijańskie powołanie do świętości nie jest zarezerwowane tylko dla wybranych, ale jest dane i zadane wszystkim bez wyjątku! Jest ono przede wszystkim pragnieniem Boga, który jest Miłością (por. J 4,16) i który prawdziwie jest Bogiem adwentu, bowiem pragnie, aby wszyscy ludzie na całej ziemi doświadczyli Jego łaski i miłosierdzia. Dlatego dojrzałość wiary najpiękniej przejawia się w praktykowaniu przykazania miłości Boga i bliźniego.

W nowym roku duszpasterskim my ‒ synowie i córki Kościoła Kieleckiego ‒ jesteśmy zaproszeni, abyśmy jako bierzmowani, a więc napełnieni Duchem Świętym, żyli autentyczną wiarą w życiu osobistym, małżeńskim, rodzinnym, zawodowym i społecznym. Zapewnienie, jakie pozostawił nam Pan Jezus: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami” (Dz 1,8), daje nam pewność, że w życiu wiary nie jesteśmy sami. Synostwo Bożego przybrania ‒ jak uczył św. Jan Paweł II ‒ rodzi się w ludziach dzięki Tajemnicy Wcielenia, a więc dzięki Chrystusowi, który jest Synem Przedwiecznym. To ponowne narodzenie następuje wówczas, gdy Bóg Ojciec „wysyła do serc naszych Ducha Syna swego” (por. Ga 4,6), wówczas otrzymujemy „ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8,15). Tak więc Boże synostwo, zaszczepione w ludzkiej duszy przez łaskę uświęcającą, jest dziełem Ducha Świętego. „Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8,16 n). Łaska uświęcająca staje się w człowieku zasadą i źródłem nowego życia: życia Bożego, nadprzyrodzonego (por. DV, 52).

 Drodzy Moi!

Niech wstawiennictwo Maryi, Matki Kościoła i Pani Łaskawej Kieleckiej, która pozwoliła obficie napełnić się mocą Ducha Świętego, wyprasza nam wszystkim oraz ludziom dobrej woli potrzebne łaski, odwagę wiary, wzajemną odpowiedzialność za siebie, bogate życie sakramentalne i codzienność ozdobioną wzajemnym szacunkiem i szlachetnymi czynami.

Z darem modlitwy i pasterskiego błogosławieństwa

   Wasz Biskup

† Jan Piotrowski

Słowo Biskupa Kieleckiego na XXXVI Kielecką Pieszą Pielgrzymkę

na Jasną Górę w 2017 r.

 Idźcie i głoście. Z Maryją niesiemy światu Chrystusa

 Bracia i Siostry!

Wzorem pielgrzymującego Kościoła jest Maryja, Matka Jezusa Chrystusa naszego Pana i Odkupiciela. W Nazarecie podczas zwiastowania poznała tajemnicę wcielenia, a więc poznała pełną miłości obecność Boga pośród nas, a także obecność Boga w życiu każdego człowieka (por. Łk 1,26-38). To, co było sekretem jej macierzyńskiego serca nie uczyniła zazdrośnie strzeżoną tajemnicą, ale z radością i pośpiechem wybrała się w odwiedziny do swojej krewnej Elżbiety. Tam w klimacie nadziei i błogosławieństwa Maryja dała się rozpoznać jako Matka Syna Bożego, Pana i Odkupiciela, niosąca światu błogosławiony owoc (por. Łk 1,39-45).

 Drodzy Diecezjanie!

Idąc szlakiem XXXVI Kieleckiej Pieszej Pielgrzymki, od Wiślicy przez Kielce aż na Jasną Górę, chcemy podążać nie tylko ze świadomością czekającego nas trudu, zmęczenia i niespodzianek, ale przede wszystkim z dojrzałością naszej wiary. Ta zaś, zakorzeniona w boskim źródle chrztu św., karmi się Bożym słowem, łaską sakramentów świętych, doświadczeniem wspólnoty Kościoła i jego nauki.

Sobór Watykański II porównuje Kościół pielgrzymujący do Ludu Starego Przymierza wędrującego przez pustynię i przypomina, że pielgrzymowanie posiada charakter zewnętrzny, a więc widzialny w czasie i przestrzeni, w której historycznie się dokonuje. Kościół bowiem ma rozprzestrzenić się na wszystkie kraje i dlatego wchodzi w historię człowieka. Jednak istotny charakter pielgrzymowania Kościoła jest wewnętrzny. Jest to pielgrzymowanie przez wiarę mocą Pana zmartwychwstałego, pielgrzymowanie w Duchu Świętym danym Kościołowi jako niewidzialny Pocieszyciel. Tak więc, idąc naprzód poprzez różne doświadczenia Kościół krzepi się mocą obiecanej mu przez Pana łaski Bożej, aby pod działaniem Ducha Świętego nieustannie odnawiał samego siebie, dopóki przez Krzyż nie dotrze do światłości, która nie zna zmierzchu. Dlatego na tej drodze-pielgrzymce Kościoła poprzez przestrzeń i czas, a bardziej jeszcze poprzez dzieje ludzkich dusz, Maryja jest obecna jako Ta „błogosławiona, która uwierzyła”, jako Ta, która „szła naprzód w pielgrzymce wiary”, uczestnicząc jak żadne inne stworzenie w tajemnicy Chrystusa. Maryja, obecna głęboko w dziejach zbawienia, łączy w sobie i odzwierciedla najważniejsze treści wiary. Matka Jezusa pośród wszystkich wierzących jest „zwierciadłem”, w którym odbijają się w sposób najgłębszy i najprostszy „wielkie dzieła Boże” (Dz 2,11) (Jan Paweł II, Redemptoris Mater, 25).

 Drodzy Pielgrzymi!

Do tych Bożych dzieł wszyscy jesteśmy zaproszeni głosem Kościoła Kieleckiego, aby podczas XXXVI Pieszej Pielgrzymki Kieleckiej z Maryją nieść światu Jezusa Chrystusa i głosić Ewangelię, Dobrą Nowinę. Ileż to razy w ciągu minionych wieków Kościoła Maryja swoim pełnym troski głosem, jak kiedyś w Kanie Galilejskiej, prosiła o zmianę obyczajów, modlitwę, nawrócenie i pokutę. Nie możemy zatrzymać się tylko na Fatimie i tym, co wydarzyło się tam 100 lat temu. Wcześniej było Lourdes, La Sallete i Gietrzwałd. Jej głos dał się słyszeć w afrykańskim Kibeho i raz po raz wybrzmiewa w różnych miejscach na świecie. Od ponad sześciu wieków cierpliwie czeka na swoje dzieci na Jasnej Górze w Częstochowie. Jako Pani Łaskawa Kielecka wysłuchuje prośby w sercu naszej diecezji, a w Wiślicy jako Madonna Uśmiechnięta od lat wyprawia nas na pielgrzymi trud. Bywa też, że o swojej macierzyńskiej miłości daje znak łzami jako Matka Boża Płacząca. Na Jej wierną miłość mamy odpowiedzieć naszą miłością, bowiem u stóp krzyża z woli Jezusa Chrystusa wzięła nas wszystkich bez wyjątku za swoje dzieci (por. J 19,26-27).

 Moi Drodzy!

Idąc pielgrzymim szlakiem XXXVI Kieleckiej Pieszej Pielgrzymki, a także jadąc szlakiem V Kieleckiej Pielgrzymki Rowerowej na Jasną Górę, zabierzmy ze sobą wszystkie drogie nam intencje: osobiste, rodzinne, zawodowe, parafialne i diecezjalne, aby dzięki Maryi i Jej pośrednictwu one wszystkie dotarły do Jej Syna Jezusa Chrystusa. Jednocześnie proszę Was, Bracia i Siostry, Drodzy Wierni Kościoła Kieleckiego, abyście szczególnie w grupie duchowej przez te dni w kościołach parafialnych bądź w Waszych domach towarzyszyli pielgrzymom serdeczną i wytrwałą modlitwą, ofiarą i wsparciem na pielgrzymich drogach. W tych dniach sierpniowych pielgrzymek, zarówno pieszej jak i rowerowej, bądźmy solidarni darem naszej wiary, serdeczną gościnnością i wdzięcznością Bogu przez Maryję, że jesteśmy Kościołem, który wraz z Nią idzie i głosi światu Ewangelię. Amen.

Z darem pasterskiego błogosławieństwa Wasz Biskup † Jan Piotrowski

 

SŁOWO PASTERSKIE BISKUPA KIELECKIEGO

NA WIELKI POST 2017 R.

Drodzy Diecezjanie!

Słowo Biskupa Kieleckiego na XXXV Kielecką Pieszą Pielgrzymkę

na Jasną Górę w 2016 r.

Słowo Biskupa kieleckiego w 25 rocznicę wizyty

Ojca Św. Jana Pawła w diecezji Kieleckiej

1. „Wspomnijcie na minione dni” (Iz 46,9). Te słowa z księgi proroka Izajasza odsyłają nas do historycznych i niepowtarzalnych przeżyć związanych z apostolską wizytą Ojca Świętego Jana Pawła II w diecezji kieleckiej i na świętokrzyskiej ziemi w dniach 3 i 4 czerwca 1991 r. Utrwalony obraz tego wydarzenia w prasie, albumach, na filmach
i fotografiach jest już minioną historią. Jednak to, co wydarzyło się ćwierć wieku temu na tej ziemi i pośród jej ludu, powinno być historią żywą, która wciąż inspiruje mieszkańców ziemi świętokrzyskiej i wiernych diecezji kieleckiej do życia według wymogów Ewangelii przeżywanej we wspólnocie Kościoła i będącej źródłem świadectwa wiary.

 

 

SŁOWO BISKUPA KIELECKIEGO JANA PIOTROWSKIEGO

 NA I NIEDZIELĘ ADWENTU 2015

1. Pierwsza Niedziela Adwentu w życiu Kościoła jest jak wielka brama, która otwiera bogaty czas łaski, którego drogami są: kolejny rok duszpasterski przeżywany pod hasłem „Nowe życie w Chrystusie” oraz Święty Rok Miłosierdzia ogłoszony przez Ojca Świętego Franciszka.

Nowe życie w Chrystusie jest udziałem wszystkich ochrzczonych i każdego z nas z osobna, którzyśmy podczas chrztu świętego przyjęli Boży dar konsekracji w imię Trójcy Świętej.  Mamy więc sposobność, aby przypomnieć sobie, że chrzest św. jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu oraz umożliwia nam dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni, jako synowie Boży; stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i jego posłannictwo (Katechizm Kościoła Katolickiego,1213). Łaska wiary, która jak dorodny kłos wyrasta z chrztu świętego, czyni nas uczniami i zarazem misjonarzami Jezusa Chrystusa, a tym samym świadkami Jego odkupieńczej miłości w świecie.

2. Jako wspólnota Kościoła w Polsce, odwołujemy się do historycznych wydarzeń chrzcielnych, które miały miejsce w Wiślicy (w 880 r.) oraz do chrztu Mieszka (w 996 r.). Miniona przeszłość i rocznice, jakie ona przywołuje, mają sens jeśli są odczytywane w kluczu teraźniejszości. A teraźniejszość głosem Apostoła Narodów – św. Pawła – wzywa nas do uświęcenia, które nie jest niczym innym jak obecnością Boga w naszym życiu i ciągłą gotowością na Jego przyjęcie (1Tes 5,23-24). Zaufajmy więc Bogu wiedząc, że nadchodzą dni duchowej pomyślności (Jr 33,14), w czasie których Bóg pragnie poprowadzić nas drogami radości, z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem (Ba 5,9). Bóg będąc obecny w naszym życiu odnowi i umocni naszą miłość (So 3,17), a wraz z nią wprowadzi w nasze życie upragniony pokój i pojednanie.

3. Nowe życie w Chrystusie, zanurzone w źródle miłosierdzia, jest gwarantem ludzkiego szczęścia. „Miłosierdzie – pisze Ojciec Święty Franciszek – to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu” (Misericordiae vultus, 2). Niech zatem Brama Miłosierdzia, którą w III Niedzielę Adwentu otworzymy w Katedrze Kieleckiej oraz w Bazylikach Mniejszych naszej diecezji, będzie znakiem, że Bóg jest bogaty w miłosierdzie i oczekuje nas w kościołach jubileuszowych, z darem sakramentalnego przebaczenia i łaskami odpustu, ze swoim Słowem i Eucharystią. Niech nasze życie rodzinne, małżeńskie, kapłańskie i społeczne obfituje w nowy styl, którego perłami będą uczynki miłosierdzia, jako ozdoba dojrzałej wiary i życia w Chrystusie.

Bracia i siostry! Miłosierdzie Boga jest Jego odpowiedzialnością za nas i my jesteśmy wezwani, aby być miłosiernymi jedni wobec drugich (MV 9). Wraz z Maryją, Matką Miłosierdzia, proszę i modlę się razem z wami i za was, aby miłosierdzie Boże leczyło nasze życiowe rany i czyniło nas coraz piękniejszymi dziećmi Boga, naszego miłosiernego Ojca.

Z darem pasterskiego błogosławieństwa

     Wasz Biskup

† Jan Piotrowski

 

 

 

 

 Kielce, dnia 2 października 2015 r.

KOMUNIKAT

Drodzy Diecezjanie!

W liście apostolskim o Różańcu św. Jan Paweł II napisał, że „Odmawianie różańca zamyka się modlitwą w intencjach Papieża, by niejako skierować spojrzenie modlącego się na rozległy horyzont potrzeb Kościoła” (RVM 37). Ta myśl Świętego Papieża zatroskanego o uświęcanie każdego człowieka, a szczególnie o uświęcenie rodziny, zaprasza nas, aby w październiku modlić się szczególnie gorąco w intencjach Ojca Świętego Franciszka oraz za trwający Synod Rzymski poświęcony małżeństwu i rodzinie, ich potrzebom duchowym i materialnym.

Jednocześnie w październiku rozpoczniemy przygotowanie duchowe do 25 rocznicy pobytu Ojca Świętego Jana Pawła II w Kościele Kieleckim, kiedy 3 czerwca 1991 r. w Masłowie przypomniał on o IV Bożym Przykazaniu. To Boże prawo jest nadal aktualne i zobowiązujące i stanowi jedno z najważniejszych źródeł Bożego błogosławieństwa: „Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie” (Wj 20,12).

Niech zatem troska o małżeństwo i rodzinę, które są Bożym darem dla człowieka będą naszą troską przez modlitwę, odnowę życia duchowego w sakramencie pokuty i codzienną wzajemną miłość i serdeczność. Niech duchowe bogactwo życia małżeńskiego i rodzinnego pozwala pokonywać niedostatki codzienności. Niech Bóg obecny w waszym życiu czyni je lepszym i godniejszym chrześcijańskiego powołania. Niech Maryja, Matka Jezusa, Królowa Rodziny wstawia się za nami.

Z darem modlitwy i pasterskiego błogosławieństwa

Wasz Biskup

† Jan Piotrowski

SŁOWO DO BRACI I  SIÓSTR KOŚCIOŁA KIELECKIEGO

Z OKAZJI XXXIV PIESZEJ PIELGRZYMKI KIELECKIEJ

NA JASNĄ GÓRĘ

Drodzy Diecezjalnie!

Za kilka dni – 5 sierpnia 2015 r. wyruszy XXXIV Piesza Pielgrzymka Kielecka na Jasną Górę, która rozpocznie się przy źródle chrzcielnym w prastarej Wiślicy. Powiedzie ona pielgrzymów szlakami świętokrzyskiej ziemi przez katedrę kielecką – matkę kościołów naszej diecezji – do stóp Maryi, Jasnogórskiej Pani, Królowej Polski, gdzie staną 13 sierpnia.

Bracia i Siostry, Drodzy Pielgrzymi! Ktokolwiek wyruszy na pielgrzymi szlak zaproszony jest do postawienia sobie dwóch pytań: dlaczego pielgrzymuje i do kogo pielgrzymuje? Bez tych pytań i rodzącej się z nich świadomości pątnika ta kilkudniowa pielgrzymka może zamienić się w marsz, a jej trud będzie rodził narastające wątpliwości i zmęczenie.

Dlaczego pielgrzymujemy? Istota pielgrzymowania wiąże się nierozłącznie z łaską wiary i odpowiedzą dawaną Bogu, który zaprasza człowieka na pielgrzymi szlak. Bóg zaprosił Abrahama, aby wyszedł z Ur Chaldejskiego, gdzie żyło mu się dobrze i dodatnio. Z wiarą, posłuszny Bogu, wyszedł i pielgrzymował do Ziemi Obiecanej. Według Bożej obietnicy była to ziemia nadziei i życia, ziemia błogosławiona przez Boga i uświęcona Jego obecnością (Rdz 12,1-8). Podobnie na pielgrzymi szlak nadziei i wolności został wezwany Mojżesz, jeden z potomków Abrahama, wraz z całym Narodem Wybranym (Wj 12,1-51).

Po wiekach, ale w tym samym czasie historii zbawienia, z Nazaretu, poprzez Góry Judzkie, z pielgrzymką do Ain Karim wyruszyła Maryja. Ta, która otwartym sercem, przez swoje „fiat” przyjęła Boże orędzie archanioła Gabriela, idzie, jako służebnica Pańska (Łk 1,26-38). Pełna gotowości na pełnienie woli Bożej zmierza do domu Elżbiety, aby nieść radość, której źródłem jest Jezus Chrystus obecny pod jej macierzyńskim sercem.

Pielgrzymowanie rodzi się z wiary i jest odpowiedzią daną Bogu, który  w swoich zbawczych planach potrzebuje człowieka (Łk 2,25-46). Tak Bóg potrzebował Abrahama i Mojżesza, proroków i świętych. Szczególne miejsce wyznaczył Bóg Maryi, Matce Bożego Syna. Była ona obecna we wspólnocie uczniów Jezusa Chrystusa w drodze z Nazaretu, przez Betlejem i Kanę Galilejską, aż na Golgotę. Maryja na zawsze stała się dla nas wzorem wiary i macierzyńskiej miłości na pielgrzymich drogach pielgrzymującego Kościoła (por. KDK 60-65).

Do kogo pielgrzymujemy? Wraz z Maryją idziemy do Jezusa. On jest sensem życia i sensem wszelkiego pielgrzymowania. On jest jedyną „Drogą” naszej życiowej pielgrzymki (J 14,6), również tej, którą przemierzymy w obecnym roku. Idziemy w duchu nawrócenia i odnowy wiary, aby tak jak w Kanie usłyszeć głos Maryi: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Sięgnijmy zatem ochoczo do Janowej Ewangelii, a jej przesłanie będzie ewangelicznym przewodnikiem, zarówno dla duchowych jak i fizycznych uczestników pielgrzymki.

Zabierzmy wraz ze sobą do tronu Maryi, Jasnogórskiej Pani, Królowej Narodu Polskiego intencje wszystkich, którzy tworzą wspólnotę Kościoła Kieleckiego. Niech chorzy i cierpiący, bezrobotni i przygnębieni niedostatkami życia będą obecni w naszej modlitwie. Niech naszym wspólnym wołaniem będzie modlitwa w intencji misji i powołań, które już wyrosły w naszym diecezjalnym Kościele. Niech również nieustannie z naszych serc wypływa modlitwa prośby, o której mówi Jezus: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście, więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10,2).  Pamiętajmy także o tych, którym „nowoczesność” wyziębiła serca na sprawy wiary.

Niech już dziś Maryja uczy nas wdzięczności za otrzymane łaski, a przyszłoroczna 25. rocznica wizyty apostolskiej św. Jana Pawła II w Kościele Kieleckim będzie owocna odnową wiary i szczerym powrotem do życia w nauce Dziesięciu Bożych Przykazań.

Bracia i Siostry! Boża miara łaski i miłosierdzia zawsze i wszędzie jest obfita i po ludzku wręcz niepojęta. Otwórzmy zatem nasze serca na Boże dary wzorem Maryi, naszej Matki Zwierzenia, która z macierzyńską troską prowadzi nas do swojego Syna Jezusa Chrystusa, którego wyznajemy jako Pana i Odkupiciela.

 

Z darem modlitwy i pasterskiego błogosławieństwa

 

 

            Wasz Biskup

                   † Jan Piotrowski 

 KOMUNIKAT BISKUPA KIELECKIEGO

O MODLITWIE W INTENCJI OSÓB KONSEKROWANYCH

Obecny rok z woli Ojca Świętego Franciszka został ogłoszony Rokiem Życia Konsekrowanego, któremu towarzyszą słowa: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony w Kościele, w Święto Ofiarowania Pańskiego, podkreśla pierwszeństwo Boga w życiu człowieka, o czym przypominają nam osoby życia konsekrowanego.

Drodzy Diecezjanie, zapraszam Was wszystkich w tym dniu do modlitwy, w intencji osób konsekrowanych, o świętość ich życia i wierność charyzmatowi zakonnemu.

Z darem pasterskiego błogosławieństwa

† Jan Piotrowski  BISKUP KIELECKI

Kielce Karczówka – obchody 152. rocznicy wybuchu Powstania Styczniowego

Uroczystości rozpoczęły się Mszą św. odprawianą przez ks. Jacka Kopcia, dyrektora Zespołu Szkół Katolickich Diecezji Kieleckiej, ks. Stanisława Strycharczyka, proboszcza Parafii św. Marty w Jaworzni i kapelana Grupy Rekonstrukcji Historycznej Pułk Żuawów Śmierci oraz ks. Jana Oleszko, rektora kościoła na Karczówce.

Homilia Ks. Jana Oleszko rektora kościoła na Karczówce

Dalsze uroczystości miały miejsce przy mogile powstańców na Karczówce.

 

 

Kielce, dnia 5 grudnia 2014 r.

 

KOMUNIKAT
BISKUPA KIELECKIEGO JANA PIOTROWSKIEGO

O Jubileuszu 25-lecia istnienia Caritas Diecezji Kieleckiej

 

Drodzy Diecezjanie

Upływa obecnie 25 lat od reaktywowania Caritas Diecezji Kieleckiej. W czasach komunistycznych działania Kościoła Katolickiego w dziedzinie charytatywnej były mocno ograniczone. Kiedy pojawiły się nowe możliwości diecezja kielecka jako jedna
z pierwszych w Polsce podjęła dynamiczny wysiłek odbudowy kościelnych dzieł miłosierdzia.

Po pierwszych inicjatywach w zakresie dożywiania najbiedniejszych, różnorakiej pomocy rzeczowej oraz utworzeniu schronisk dla osób bezdomnych przyszła kolej na tworzenie placówek rehabilitacji osób niepełnosprawnych, domów pomocy społecznej, placówek leczniczych, zakładów opiekuńczo – leczniczych a także świetlic i kolonii dla dzieci oraz pomocy bezrobotnym.

Wszystkim zaangażowanym w tworzenie tego dzieła oraz licznej rzeszy wolontariuszy z serca dziękuję i składam „Bóg zapłać”. Jednocześnie polecam opiece i wstawiennictwu Matki Bożej Łaskawej Kieleckiej dalszy rozwój dzieła Caritas w naszej diecezji.

Wszystkim pracownikom, podopiecznym i darczyńcom Caritas z serca błogosławię.

                                                     † Jan Piotrowski    BISKUP KIELECKI

 

 

LIST PASTERSKI

BISKUPA KIELECKIEGO JANA PIOTROWSKIEGO

NA ROZPOCZĘCIE POSŁUGI PASTERSKIEJ

I Niedziela Adwentu, 30 listopada 2014 r.

 Kochani Diecezjanie!

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Tym krótkim wyznaniem wiary rozpoczynam swój pierwszy List Pasterski do was Bracia i Siostry, którzy tworzycie wspólnotę Kościoła Kieleckiego. Czynię tak, ponieważ wszyscy jesteśmy ochrzczeni w imię Trójcy Przenajświętszej. W sakramencie Chrztu św. Bóg, który jest miłością (por. 1 J 4,16) zrodził nas do życia w łasce. Od tej chwili każdy i każda z nas jest dzieckiem Bożym. Tym sposobem od wielu pokoleń tworzycie jedną wielką rodzinę diecezjalną – ojców i matek, dzieci i młodzieży oraz dojrzałych pokoleń.

Drodzy Wierni, a zwłaszcza chorzy, cierpiący, osamotnieni, pozbawieni pracy i wszyscy będący poza Ojczyzną. Z pasterską miłością pozdrawiam Was w pierwszą niedzielę Adwentu, która jest jednocześnie pierwszą niedzielą mojej posługi biskupiej w Kościele Kieleckim. Z taką samą miłością pasterską, w duchu szacunku, pozdrawiam te środowiska i osoby, które nie tworzą rodziny diecezjalnej, lecz znajdują się na drodze wytyczonej przez inne wspólnoty wiary lub na własnych drogach poszukiwania prawdy.

 II

Ubogaceni refleksją duszpasterską minionego roku liturgicznego i mocniejsi w wierze, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, wchodzimy odważnie, pełni nadziei, w nowy Adwent, czas oczekiwania i przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. Zarówno historyczny czas Adwentu oczekującej ludzkości na przyjście Pana, jak i nasz obecny Adwent liturgiczny, to czas nadziei, wolności i poszukiwania prawdy o sobie.

„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Te słowa Pan Jezusa są zarazem wyzwaniem nowego roku duszpasterskiego i przesłaniem Ewangelii, które wprowadzają nas w przestrzeń miłosierdzia Bożego. Jednocześnie uczą nas, że nawrócenie w życiu człowieka nie jest czymś wstydliwym, ani poniżającym. Jest po prostu zrobieniem miejsca Jezusowi Chrystusowi w swoim sercu, nawet zbrukanym grzechami. Nawrócenie to piękny dar, który przynosi nam Jezus Chrystus Odkupiciel człowieka. Nauczanie św. Jana Pawła II zawarte w encyklice „Redemptor hominis” przypomina nam, że „To zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem samo w sobie jest tajemnicą, w której rodzi się „nowy człowiek” powołany do uczestnictwa w Bożym życiu (por. 2 P 1, 4), stworzony na nowo w Chrystusie ku pełni łaski i prawdy (por. Ef 2, 10; J 1, 14. 16). Zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem jest mocą i źródłem mocy wedle tego, co tak zwięźle wypowiedział w Prologu swej Ewangelii św. Jan: Słowo „Wszystkim tym (…) którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali synami Bożymi” (J 1, 12). Jest to moc wewnętrznie przemieniająca człowieka, zasada nowego życia, które nie niszczeje i nie przemija, ale trwa ku żywotowi wiecznemu (por. J 4, 14) (Redemptor hominis, 18).

Bracia i Siostry! Człowiek nawrócony, to człowiek żyjący w prawdzie o sobie samym, wolny od poniżających go przywiązań, które nie uszlachetniają jego ludzkiej natury. Gdzie zatem szukać prawdy? Nie gdzie indziej, jak tylko w Jezusie Chrystusie. Kiedy duch niepewności penetrował serca apostołów, wtedy Jezus powiedział im:  „Znacie drogę, dokąd ja idę». Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?» Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie» (J 14,5-6). Droga Bożej prawdy i życia, to autentyczna droga do wolności, którą człowiek zbuduje, jeśli na co dzień żyje Jezusem, Jego Słowem, łaską sakramentów świętych, modlitwą i niezmiennym przykazaniem miłości Boga i bliźniego. Wtedy i nam będą bliskie słowa, które Pan Jezus skierował do Żydów: „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32).

Niech drogą do osobistej wolności i prawdy będzie przede wszystkim niedzielna Msza święta, ta najpiękniejsza modlitwa Kościoła, która jest „wielką tajemnicą naszej wiary”, a jednocześnie najbliższą naszemu sercu obecnością Boga w Jezusie Chrystusie. Jeśli w Kościele Kieleckim niedzielna i świąteczna Eucharystia będzie punktem odniesienia do całego tygodnia, to zarazem będzie jego busolą i zdrowym sercem życia religijnego, moralnego i obyczajowego szlachetnych synów i córek tej ziemi. Z przeżywanej, a nie obserwowanej Eucharystii, zrodzi się prawdziwy duch apostolskiego świadectwa wiary, jaki mieli uczniowie podążający do Emaus, którzy mimo późnej pory wrócili do Jerozolimy, aby opowiedzieć braciom, co ich spotkało w drodze, i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba (por. Łk 24,35). Wtedy  nasza wiara przez zaangażowanie w misje „ad gentes” stanie się darem dla tych, co jeszcze nie znają Jezusa, a pośród nas będzie darem dla bliźnich poprzez dzieło nowej ewangelizacji. Zaufajmy Jezusowi, jak uczy papież Franciszek, On jest źródłem nadziei i nie zabraknie nam Jego pomocy, aby wypełnić powierzoną nam przez Niego misję (por. Evangelii gaudium, 275).

 III

Kochani Bracia i Siostry! Oto mój pasterski program, który będzie wielki i niezmiernie bogaty dla każdego i każdej z was,  jeśli pójdziemy przez życie z Jezusem Chrystusem. Niech tą drogą prowadzi Was Maryja i święci patronowie tej ziemi: św. Stanisław BM, bł. Wincenty Kadłubek i bł. Józef Pawłowski!

Życzę wam kochani Wierni, Waszym duszpasterzom i osobom życia konsekrowanego, aby w Kościele Kieleckim nikt  nigdy nie czuł się obcy, ale  zawsze miał świadomość, że jest współobywatelem tej wspólnoty, której kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus (por. Ef 2,19-22).

„W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi” jak pisał św. Paweł do Efezjan. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, jakim jest słowo Boże – wśród modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie i proście za wszystkich i za mnie, aby dane mi było słowo, gdy usta moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia w miłości tajemnicy Ewangelii, dla której sprawuję poselstwo, abym jawnie ją zawsze wypowiedział, tak jak winienem (por. Ef 6,10. 16-20). Amen.

Z darem pasterskiego błogosławieństwa i modlitwy Wasz Biskup

            † Jan Piotrowski

         BISKUP KIELECKI

Kielce, 29 listopada 2014  r.

LIST PASTERSKI
ADMINISTRATORA APOSTOLSKIEGO DIECEZJI KIELECKIEJ
BISKUPA KAZIMIERZA RYCZANA

 

Czcigodni Bracia Kapłani, Siostry i Bracia Zakonni, Osoby Konsekrowane!

Ukochani Diecezjanie!

Ojciec Święty Franciszek dnia 11 października br. mianował pasterzem kieleckim
ks. biskupa Jana Piotrowskiego. Kanoniczne objęcie urzędu wobec Kolegium Konsultorów dokona się 28 listopada. Uroczysty ingres do Katedry Kieleckiej odbędzie się w sobotę,
29 listopada o godz. 11.00. Otoczmy modlitwą i życzliwością nowego pasterza. Sam Jezus Chrystus posyła Go do Kielc przez ręce Piotra naszych czasów.

1.         Pozwólcie, Drodzy Moi, na krótką refleksję. Pan Bóg dał mi łaskę przewodzenia
w wierze Diecezji Kieleckiej przez 21 lat.

– Tu przeżyłem niecodzienną przygodę spotkania z historią Ojczyzny zapisaną przez
bł. Wincentego Kadłubka, przez nieocenionego kronikarza ks. Jana Długosza – wychowawcę synów królewskich, przez modlącego się słowami „Gaude Mater Polonia” poety i kompozytora dominikanina Wincentego z Kielc.

– Miałem zaszczyt stanąć w szeregu mądrych biskupów kieleckich, obrońców wiary, których symbolem jest biskup Czesław Kaczmarek, męczennik czasów komunizmu.

– Tu wyczuwałem puls niepodległej Ojczyzny i wyobraźnią łączyłem się z legionami Piłsudskiego, niosącymi wolność Kielcom i Ojczyźnie. Poza grób poniosę zadumę nad mogiłami partyzantów ukrytymi w lasach świętokrzyskich.

– Tu dane mi było klękać razem z wami przed krzyżem Chrystusa w Świętokrzyskim Sanktuarium i zgłębiać tajemnicę Bożego Grobu w Miechowie. Z radością wiary razem
z wami składałem dziękczynienie za łaski udzielane w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia
i Świętego Józefa Opiekuna Rodzin w Kielcach. Z wami poznawałem oblicze Matki Bożej Łaskawej Kieleckiej, uśmiechniętej Madonny Łokietkowej w Wiślicy i w innych parafiach. Z wami śpiewałem cześć świętym patronom podczas odpustów.

2.         W dniu ingresu do katedry w Kielcach pisałem, że „Pragnę wszystkich zaprowadzić pod krzyż Chrystusowy. Na krzyżu dokonało się zbawienie. Z krzyża płynie nadzieja dla zagubionego świata”. Dziś chciałem wyrazić radość i wdzięczność za rajdy pielgrzymkowe na Święty Krzyż. W tym roku ponad pięć tysięcy młodzieży wraz z duszpasterzami, katechetami, nauczycielami, rodzicami i przewodnikami świętokrzyskimi dotarło na szczyt, by adorować relikwie Świętego Krzyża. Przyszli, bo krzyż głosi całemu światu, że Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, zbawił świat, cały świat, wszystkich, a uczynił to bezinteresownie, z miłości. Pielgrzymują tak od 15 lat.

Taką samą naukę przekazuje krzyż umieszczony przez praojców na szczycie Giewontu.
Tu konsternacja! Ministerstwo Spraw Zagranicznych wyprodukowało spot reklamujący Polskę na arenie międzynarodowej, ukazujący Giewont bez znaku krzyża. Polska w tym filmie odarta jest z symboliki krzyża. Przecież na krzyżu zbudowana jest tożsamość Polski, kraju chrześcijańskiego przywiązanego do Chrystusa.

– Wydawało się, że Jan Paweł II przemawiając w Zakopanem na Wielkiej Krokwi (1997 r.) mówił na wyrost. Posłuchajmy, co mówił: „Ojcowie wasi na szczycie Giewontu ustawili krzyż. Ten krzyż tam stoi i trwa. Jest niemym, ale wymownym świadkiem naszych czasów. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie”.

– Proroku Janie Pawle II, skąd wiedziałeś, że polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych podniesie rękę na krzyż? Co mamy robić? Brońcie krzyża! Jak? Macie w ręku kartę wyborczą. Brońcie krzyża! Tego z Giewontu i tego, który postawiliście na grobie swego dziecka, przyjaciela, ojca lub matki.

3.         W dniu przyjścia do Diecezji zapragnąłem iść na codzień z Maryją. Tak chciał Jezus. Z wysokości krzyża w testamencie przekazał nam Matkę, a Maryi darował nowych synów
i córki. Dziecko w ramionach kochającej matki czuje się bezpieczne. Wy o tym wiecie!

– Wspomnijcie, proszę, pierwszy różaniec, być może związany z Pierwszą Komunią świętą. Tak, tak! Wówczas Maryja podała nam dłoń, by prowadzić nas przez trudne etapy życia. Gdzie on jest dzisiaj? Może zaginął? Trzymajcie się dłoni Maryi. Czy się uczysz, czy studiujesz, trzymaj się Jej dłoni. Gdy szukasz pracy, trzymaj się Jej dłoni. Gdy zawiązujesz małżeństwo, gdy rodzisz dzieci, gdy wysyłasz ich w świat, trzymaj się Jej dłoni. Gdy wydaje ci się, że miłość małżeńska umiera, trzymaj się Jej dłoni. Gdy jedziesz do Unii Europejskiej, trzymaj się Jej dłoni. Gdy katechizujesz młodzież i dzieci, gdy głosisz Słowo Boże, gdy sprawujesz Eucharystię, trzymaj się dłoni Maryi. Dłoń Maryi uratowała Jana Pawła II od śmierci podczas zamachu. Jej dłoń uratowała Polskę od zalewu bolszewickiej czerwonej armii w 1920 r. Nie zawiedziesz się na Maryi. Ona jest mocna Bogiem, którego urodziła i mocna krzyżem, pod którym wytrwała, gdy inni pouciekali. Matka Jezusa nikogo nie zawodzi.

4.         Upodobałem sobie więzy wspólnoty. Zawdzięczam to moim rodzicom. U nich znalazłem miłość, chleb i dom. We wspólnocie rodzinnej, we wspólnocie domu nie jest się samotnym, nie jest się zagubionym. Rozpad domu, to tragedia. Dokąd wtedy powróci syn marnotrawny, jeśli nie będzie wspólnoty domu?

– Panowie i Panie parlamentarzyści! Nie zajmujcie się drobiazgami o małżeństwach jednopłciowych, o prawach LGTB. Obywatele o takich orientacjach zawsze byli, są i będą w społeczeństwie. Zajmijcie się wspólnotą rodziny, gdzie rodzą się, wychowują i hartują ludzie miłujący Ojczyznę. Stawajcie w obronie wspólnoty rodzinnej przed licznymi zagrożeniami. Przyszłości ojczyzny nikt na świecie nie buduje na mniejszościach seksualnych. Szkoda czasu na tematy zastępcze.

Moi profesorowie licealni wdrukowali w nasze serca miłość do ojczyzny i narodu. Uczyli o smutnych czasach zaborów, o zsyłkach syberyjskich, o rusyfikacji, germanizacji,
o wozie Drzymały. Widziałem ich w kościele. Oni zadali nam na całe życie wypracowanie do odrobienia – zadanie miłości i obrony Ojczyzny. Z domu Boga Ojca pytają, czy odrobiłeś zadanie? Walczyli za ojczyznę cichociemni, walczyli żołnierze wyklęci, których grobów szukamy, walczyli robotnicy Poznania, Radomia i Gdańska, rolnicy także. Walczyły ofiary stanu wojennego i męczennik błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko. A my?

Czy ktoś nam grozi, gdy jesteśmy w NATO? Dzisiejszy wróg atakuje Ojczyznę nie tylko przy pomocy czołgów. Współczesny wróg przekracza granice przez dotacje, fundacje, programy międzynarodowe, także przez sankcje gospodarcze. Nie burzy budynków, ale atakuje wartości, symbole. Tak niewinnie zaatakował krzyż na Giewoncie. Zmierza głębiej – do zniszczenia tablic dziesięciu przykazań. Po co one, gdy człowiek jest panem tego świata?

– Kto ma stanąć w obronie? Wszyscy! W pierwszym rzędzie wy panie i panowie dziennikarze. Wasz głos jest słuchany przez miliony Polaków. Wasz głos jest mocny
i podbudowany kolorowym obrazem.

– A kaznodzieje? Powinni iść w pierwszym szeregu i wskazywać azymut, jakim jest krzyż. Kto szanuje krzyż nie zagraża ani dziecku, ani rodzinie, ani ludziom LGTB, ani narodowi, ani sąsiedniemu państwu.

Niejeden stawia pytanie: czy Chrystus będzie miał miejsce w naszej Ojczyźnie? Może będzie wypędzony? Czy znajdzie się miejsce dla Niego przy naszym ojczyźnianym stole? Powtarzam któryś raz: fabryki można uruchomić, bezrobocie zlikwidować, pieniądz wzmoc­nić, ekonomię uwierzytelnić. Trudno jest wskrzesić obumarły patriotyzm, zadomowić na powrót od­rzuconą Ewangelię, pokle­ić rozbite tablice Dekalogu. Wróg o tym wie!

– Co znajdziemy na ojczyźnianym stole po dniu wyborów? Zależeć to bę­dzie od nas wierzących. Jedno tylko wiem. Nie mogę pozostać w domu. Droga wiodąca do zbawienia prowadzi po ojczyźnianych szlakach. Pod sztandarem krzyża, z Maryją Kró­lową Polski,
z ojczyźnianą wspólnotą wiary i Kościoła nie stracimy drogi do człowieka, ani do pomyślności ojczyzny. W to wierzyłem. W to wierzę i dziękuję wszystkim, którzy szli ze mną tą drogą przez 21 lat.

Niech w drodze do zbawienia prowadzi nas błogosławieństwo Boga Wszech-mogącego: + Ojca i + Syna i + Ducha Świętego. Amen.

 

† Kazimierz Ryczan

                          ADMINISTRATOR APOSTOLSKI

 

 

 

 

MATKI BOŻEJ RÓŻAŃCOWEJ

(Katedra – Odpust – Hubertus, 2014-10-05)

 

Czcigodni Bracia kapłani, Diakoni, Alumni, Siostry Zakonne

Czcigodne poczty sztandarowe

Panowie myśliwi – czciciele św. Huberta

Drodzy pielgrzymi do Kieleckiej Matki Bożej Różańcowej.

Medytacja Bożej Miłości doprowadziła mężczyzn i kobiety do decyzji, że warto Bogu i Jego sprawie poświęcić całe życie. Tak było od wieków. Tak było i jest w Polsce. Możemy jedynie pytać, dlaczego młody mężczyzna, lub kobieta porzuca uroki życia i wybiera drogę potrójnych ślubów: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa? Dlaczego rosną szeregi osób konse-krowanych? Czy źródło powołań nie bije w religijności?

Zatrzymajmy się na moment i zadajmy jeszcze jedno pytanie: czym charakteryzuje się religijność ludzi prostych i uczonych, starszych i młodych. W ich rekach znajdziemy róża-niec. Trzymał go w ręku profesor Ludwik Pasteur, gdy jechał pociągiem i Aleksander Volta przesuwał paciorki różańca codziennie przed obrazem, gdzie zapalał lampę. Trzymają go w ręku nasze matki i papieże.

– Co zawiniłeś ukochany przez miliony wierzących różańcu, że zarzucają ci prymitywizm, prostactwo, międlenia w koło tego samego? Szatan atakuje wszystko, co rodzi miłość do Boga. Czy dziecko, które mówi mamie kilka razy dziennie: ”jak ja cię kocham”, mówi daremne słowa? Czy ludzie młodzi, czy małżeństwo powtarzające słowa: „kocham cię”, mówią na darmo? W różańcu przy każdym paciorku uwielbiam Boga za tajemnicę Wcielenia Syna Bożego i pozdrawiam Matkę Bożą słowami Archanioła „bądź pozdrowiona Maryjo”. Powtarzam i będę powtarzał to anielskie pozdrowienie dopóki mi sił starczy.

Różaniec jest modlitwą, w czasie której kontemplujemy tajemnice zbawienia. Dotych-czas rozważaliśmy radosne tajemnice dzieciństwa Jezusa, bolesne tajemnice męki i śmierci oraz tajemnice chwalebne – Jego zwycięstwo nad śmiercią i zmartwychwstanie. Jan Paweł II w swojej adhortacji „Różaniec Maryi Panny” poszerzył rozważania różańcowe o tajemnice światła. Jest to spotkanie światła Chrystusa z codziennością życia. Kroki Jezusa niosły świa-tło. Słowa Jezusa były światłem. Czyny Jezusa były światłem. Powiedz to jaśniej.

Zdrowaś Maryjo.

Idę z Tobą nad Jordan. Jan Chrzciciel, prorok starego przymierza wskazuje na Jezusa wchodzącego do rzeki: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Otwiera się niebo, z nieba mówi Bóg: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodoba-nie”. Uczniowie Jana ruszają za Jezusem. Zatrzymajcie się, może to zjawa! Poszli za Nim. On staje się dla nich światłem w dzień i w nocy. Już Go nie opuszczą. Apostole: Janie, Andrzeju, Piotrze. Bracie Augustynie, Grzegorzu, Moniko, Robercie, Bogusławie „Pan z tobą”.

Bądź pozdrowiona pełna łaski

. Przyszedłem do Kany Galilejskiej na wesele, bo jestem Twoim synem spod krzyża. Widzę, jak Jezus na Twoją prośbę objawia swoją moc cudotwór-czą. Nie zrobił tego na wielkim wiecu, tylko na skromnym weselu. Ileż światła dla samego małżeństwa! Małżeństwo było i jest związkiem mężczyzny i kobiety. Nie jest związkiem lesbijek, gejów, biseksualistów i transwertów, jak twierdzą osoby LGBT. Redaktor Ewa Siedlecka w Gazecie Wyborczej przytacza wyniki sondażu, nazywa te związki rodzinami, pochwala je i twierdzi, że są szczęśliwsze od rodzin tradycyjnych. Prof. Mizielińska twierdzi w komentarzu: „gdyby rodziny tradycyjne uwolnić od stereotypowych ról płci, także one byłyby szczęśliwsze”. To pochwała ideologii gender, która wymienia kilkanaście rodzajów płci człowieka i wołanie o ratyfikację ustawy o przemocy. Ileż światła płynie z Kany Galilej-skiej. Tu Jezus błogosławi miłość mężczyzny i kobiety. Maryja powie: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam syn powie”. Słuchajmy Syna. Dziś na różańcowej medytacji proszę „módl się za nami grzesznymi”. Módl się za Polską. Maryjo!

 

Błogosławiony jest owoc twojego żywota. On poszedł miedzy maluczkich i im najpierw ogłosił Królestwo Boże. Do tego królestwa można przyjść w każdej porze życia. W tym królestwie są i Maria Magdalena i Łotr wiszący po prawej stronie Twego krzyża i celnik Zacheusz i syn marnotrawny. Starszy nie jest ważniejszy jak dziecko, prezydent nie jest ważniejszy od sprzątaczki, ani kapłan nie jest ważniejszy od kulawej Zośki. Królestwo to rośnie, chociaż jest zwalczane. Broni się, choć nie używa broni. Zwalczane jest, także dzisiaj a obrońcami jego są ludzie trzymający w ręku różaniec. Różańcowymi paciorkami dziękuję za Dom Ewangelii, która głosi przebaczenie i wielekroć powtarzam „Przyjdź królestwo Twoje”.

Święta Maryjo Matko Boża

! Wyszedłem na górę Tabor. Co za światło! Niebo się otworzyło. Obłok zakrył wszystkich. Brzmią słowa: To jest mój Syn umiłowany. Objawiłeś uczniom swoje bóstwo, by nie załamał ich wielki piątek. Tak bardzo jestem wdzięczny, Pa-nie, że wyprowadziłeś nas na wysoką górę Kościoła, gdzie sternikiem był Jan Paweł II. On miał oblicze dziecka, młodzieńca, ojca, człowieka zawierzenia w radości i cierpieniu. Kiedy spotykam odrażający obraz karykatury człowieka, nawet w kościele, wierzę, że może być inaczej. Zawsze widzę papieską dłoń z różańcem. Błogosławionaś Ty między niewiastami.

Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj.

Przekroczyłeś wszelką wyobraźnię człowieka. Ustanowiłeś ofiarę Nowego przymierza i stałeś się chlebem codziennym dla wierzących. Gdy będziesz głodny prawdy, przyjdź i spożywaj. Gdy nie będziesz miał siły walczyć o dobro, przyjdź i spożywaj. Gdy cierpienie przygniecie cię swoim bólem, przyjdź i spożywaj. Kiedy nie potrafisz nawet się modlić, przyjdź i patrz na chrystusowy chleb. On jest tajemniczym światłem dla dziecka i dla dorosłego, dla uczonych i dla prostych. Módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinie śmierci naszej.

Sięgam po tajemnice światła, bo ciemność niewiary podsycana szatańską pokusą wielkim głosem oczernia Kościół. Ludzie, partie, ugrupowania, programowo nie chcą Twego światła. Kochają ciemność. Boją się światła. Ono jest. Światło Chrystusa przenika człowieka. Ono osądza. Innego światła nie ma. Innego słońca nie ma. Są tylko księżyce, są też meteoryty i satelity, ale świecą światłem odbitym.

Maryjo z Nazaret, Maryjo z Betlejem, Maryjo ze świątyni jerozolimskiej, Maryjo z Kany Galilejskiej, Maryjo spod krzyża i z Wieczernika, święty Hubert przyprowadził dziś do Kieleckiego Sanktuarium grono osób związanych z łowiectwem.

– Święty Hubercie. Myśliwi wybrali ciebie na swego patrona. Czym zachwyciłeś się, że zmie-niłeś styl życia, że stałeś się świętym.

– Bóg ukazał mi światło krzyża w porożach jelenia. Mnie zapatrzonemu w myślistwo, poświęcającemu czas na płytkie zabawy ukazał światło krzyża.

– Mogłeś przecież zapomnieć i uznać, że to przywidzenie. Nie mogłem. Krzyż stał się świa-tłem prawdy. Światło krzyża stało się światłem miłości, przebaczenia, zwycięstwa. Krzyż stał się drogą na której spotkałem wielkich świętych. Krzyż był wsparciem dla męczenników, był nadzieją dla nawiedzonych chorobami. To światło przeniknęło do dna mojej duszy.

Co masz dziś do powiedzenia w dniu patronalnym? Nie zapomnijcie, że obszary rolne i leśne są darem Boga. Żyjąca tam zwierzyna jest darem Boga. Nie jesteście panami życia i śmierci żadnego zwierzęcia. – Pozyskujecie zwierzynę, ale na was spoczywa obowiązek hodowli, ochrony zwierzyny. Przepisy łowieckie są jak przykazania. Należy je zachowywać, by istniała harmonia w przyrodzie.

– Jesteście współpracownikami gospodarzy lasów polskich. Brońcie polskie lasy. Obronicie także polską zwierzynę.

– Lasy są integralną częścią Ojczyzny, są poważną częścią ojczyźnianego bogactwa. Obroni-cie bogactwo naszej ojczyzny.

– Lasy karmią i żywią wiele ubogich. Podacie chleb ubogim.

Drodzy Bracia myśliwi. Wyruszając na polowanie weźcie ze sobą różaniec. Ręka uzbrojona w różaniec nie uczyni nikomu krzywdy, nie złamie myśliwskiej normy. Święta Maryjo Matko Boża. Niech błogosławione będą nasze myśli i czyny. Amen.

151. rocznica bitwy pod Mełchowem

 

Homilia Ks. Stanisława Rutki

 

 

Odsłonięcie i poświęcenie pomnika Józefa Piłsudskiego.

12 sierpnia 2014 r. w Kielcach, na Placu Wolności, został odsłonięty pomnik marszałka Józefa Piłsudskiego, który poświęcił Biskup Kazimierz Ryczan, obecni byli również kapelani innych wyznań oraz Ojciec Eustachy Rakoczy, jasnogórski Kapelan Żołnierzy Niepodległości.

W cokole pomnika Józefa Piłsudskiego umieszczone zostały tzw. relikwie polskie. To ziemie z 30 ważnych historycznie miejsc, m.in. z Baru na Podolu, z terenów powstania listopadowego, styczniowego i warszawskiego, z Zułowa, gdzie urodził się Piłsudski, z cmentarzy polskich w Katyniu, Charkowie, Miednoje oraz miejsca katastrofy smoleńskiej.

LIST PASTERSKI

BISKUPA KIELECKIEGO KAZIMIERZA RYCZANA ZAPRASZAJĄCY NA XXXIII PIELGRZYMKĘ KIELECKĄ NA JASNĄ GÓRĘ (XVII Niedziela Zwykła A – 2014-07-27) Ukochani Diecezjalnie O pielgrzymce chcę z Wami medytować, bowiem początkiem sierpnia wyrusza z Wiślicy po raz trzydziesty trzeci Kielecka Pielgrzymka do Stolicy Królowej Polski na Jasnej Górze. Nie zamierzam podawać motywacji uczestnic-twa w pielgrzymce. Na pielgrzymkę wyrusza człowiek wierzący, lub ten, który szuka odpowiedzi na rodzące się pytania. W tym roku wszystkich pielgrzymów jednoczyć będzie tematyka: „Wierzę w Syna Bożego”. Pielgrzymowanie jest wyznaniem wiary w Syna Bożego. Pielgrzymowanie może być pytaniem współczesnego Polaka, czy wierzę w Syna Bożego? Pielgrzymowanie może też skoncentrować się na pytaniu wynikającym z dzisiejszej Ewangelii, co lub kto jest najważniejszy w moim życiu? Co, lub kto jest skarbem mojego życia? Jezus mówił do ludzi swojej epoki. Był dobrze rozumiany. Skarb to war-tość bardzo wielka, niemal nieoceniona. Do skarbu tęsknią oczy, serce, ręce, uczucie – cały człowiek. Skarbu należy szukać, bo jest ukryty w roli. To są słowa Chrystusa. On zna tajemnicę skarbu. On wie, jak to jest. Tylko dlaczego utrudnia człowiekowi życie? Dlaczego skarb królestwa ukrył w roli? – Dalsza treść przypowieści mówi: Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę (Mt 13,44). Ewangelia mówi, że skarbu owego nie można zabrać, nabyć, kupić bez roli. Skarb jest w roli. Kto chce mieć skarb, musi nabyć rolę, w której ukryty jest skarb. Za jaką cenę? Za cenę wyzbycia się dotychczasowych pozornych bogactw. Czy inaczej jest w życiu? Decydując się na macierzyństwo, wybieram je z całą rolą radości i trudów oraz zobowiązań. Decydując się na ojcostwo, wybieram je z całą rolą trudu i odpowiedzialności. Decydując się na zawód lekarza, wybieram go z poświęceniem dla chorych, z odpowiedzialnością, z ryzykiem oskarżeń, jak dr Chazan. Decydując się na skarb królestwa Bożego wybieram go z całą rolą, całą treścią Ewangelii. A więc wybieram: – nowinę o miłosierdziu Bożym i nakaz nierozerwalności małżeństwa, 2 – nowinę o godności każdego człowieka oraz o miłości nieprzyjaciół, – prawdę o zbawieniu, o niebie oraz prawdę o potępieniu i piekle, – radość z pochwał Kościoła oraz jego krytykę i nienawiść, – Dziesięć Przykazań Bożych – także. Skarb posiadł człowiek, który sprzedał dotychczasowe bogactwa. Króle-stwo Boże nie da się pogodzić z pogaństwem. Nie da się też pogodzić z neopogaństwem. Skarb Boży nie da się pogodzić ze służbą szatanowi, ze służbą złu, pod żadną postacią. Nie można udawać, że dokonało się wyprzedaży dawnych drobnych skarbów. Udawanie doprowadza do podwójnej twarzy, do podwójnej duszy. Nie można skarbu zostawić przed wejściem do urzędu, do szpitala, do ministerstwa, do parlamentu. W tajemnicy Królestwa Bożego nie liczy się nasza buchalteria. Wyruszamy na pielgrzymkę dziękczynienia za kanonizację Jana Pawła II. Pan Bóg był dla nas bardzo łaskawy. Spośród Polaków wybrał Piotra na sternika Kościoła. Pozwolił mu prowadzić Chrystusowy Kościół przez dwadzieścia siedem lat. Święty Jan Paweł II wrósł w nasze życie, w nasze serca, w nasze oczy, w nasz umysł. Płynęły łzy radości po ogłoszeniu wyborów konklawe. Płynęły łzy trwogi, gdy kula zamachowca przeszyła Jego ciało. Zamysły diabła pokrzyżowała Matka Boża. Popłynęły łzy żalu, gdy odchodził do domu Ojca. W odejściu tym uczestniczył cały świat. Ze łzami szczęścia przyjęliśmy wiadomość, że papież Franciszek zaliczył Jana Pawła II w poczet świętych. Kochani Diecezjanie. To nie był wybór demokratycznych ciał politycznych. To nie było lobby skoncentrowane wokół światowego biznesu. To nie był sukces wszechpotężnej propagandy środków masowego przekazu. To sam Bóg wskazał światu, że Karol Wojtyła student, kapłan, biskup, kardynał i Papież zna-lazł skarb, sprzedał wszystko, co miał i nabył go z rolą Kościoła. Umiłował ten skarb i wezwał świat: nie bójcie się otworzyć drzwi Chrystusowi. Nie zdradził Chrystusa mimo kuli zamachowca skierowanej przez przerażone imperium zła. Z drogocennym skarbem nawiedził cały świat za wyjątkiem Chin i Rosji, gdzie szatan go nie dopuścił. Dla sierot stał się ojcem. Bezdomnym wskazał dom Kościoła. Dla biednych stał się biednym i nosił pocerowaną sutannę. Cierpiał z cierpiącymi i chorymi. Modlił się z modlącymi za świat wierzących i niewierzących. Leżał krzyżem i prosił o pokój dla świata. – Święty Jan Paweł II z radością sprzedał wszystko, co miał i kupił rolę ze skarbem. Użyczył Jezusowi swe oczy, usta, serce, ręce, samego siebie, a Pan rozdaje łaski za jego przyczyną. Niech dziękczynienie za dar Świętego Jana Pawła II głoszą rozmodlone usta kieleckich pielgrzymów. Niech dziękczynienie śpiewają: pielgrzymie zmęczenie, umartwienie, jałmużna. Niech pielgrzymowa-3 nie staje się ewangelizacją o skarbie ukrytym w roli, który znaleźli i zakupili święci. Wyruszamy na pielgrzymkę do tronu Królowej Polski z modlitwą za naszą Ojczyznę. Ojczyzna jest miejscem życia i rozwoju narodu. Ojczyzna jest miejscem życia i rozwoju Chrystusowego Kościoła. Tu jest ziemia, która rodzi chleb dla swych dzieci, tu znajdują się cmentarze, które przechowują pamięć o ojcach i matkach. Tu wznoszone są świątynie. Drodzy Diecezjanie. Zjednoczmy się z pielgrzymią modlitwą za matkę naszą Ojczyznę. Od modlitwy za Ojczyznę Polskę nie ma wakacji. Niech Królowa Polski stanie na czele walczących o uczciwość rządzących. Niech modli-twa doprowadzi do nawrócenia skorumpowanych urzędników. Niech Polacy zjednoczeni wiarą, staną w obronie prawdy, życia, zagrożonej wolności słowa. Niech zamysły szatana nie znajdują posłuchu w polityce, sądownictwie, w administracji, w parlamencie, w służbach ministerialnych. Wzywam do modlitwy tych, którzy wyruszą na pielgrzymi szlak i tych, którzy pielgrzymują z nimi duchowo. Ojczyzna błaga o modlitewną pamięć i pomoc. Nie odmówmy tej prośbie. Kto może, niech wyruszy na pielgrzymkę. Kto nie może, niech przyłączy się chociaż na kilka godzin. Wszyscy zaś możemy łączyć się duchowo z pielgrzymami i tworzyć jedną wielką wspólnotę modlitwy. Tradycyjnie pielgrzymkę rozpoczniemy w Wiślicy 5 sierpnia o godz. 17.00 koncelebrowaną Eucharystią. Kielczanie proszeni są na Kawecczyznę 8 sierpnia, by o godz. 14.00 powitać pielgrzymów, których duchowym przewodnikiem jest Ksiądz Biskup Marian Florczyk. Na Placu Jana Pawła II o godz. 15.30 uczestniczyć będziemy w pielgrzymkowej Eucharystii. Przed tronem Jasnogórskiej Królowej staniemy 13 sierpnia. Przyjmijcie, proszę, godnie wszystkich pielgrzymów wędrujących po naszej kieleckiej ziemi. Modlę się, by w modlitwie i braterstwie pielgrzymkowym jednoczyło nas wszystkich błogosławieństwo + Boga Ojca Wszechmogącego + Syna Bożego i + Ducha Świętego. Amen. † Kazimierz Ryczan BISKUP KIELECKI

Spotkanie Młodych w Wiślicy

21 czerwca 2014 r., w Wiślicy, odbędzie się XII Diecezjalne Spotkanie Młodzieży pod hasłem „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie”. Zaproszeni są wszyscy młodzi (powyżej 16 roku), uczący się i pracujący. Tegoroczne spotkanie będzie okazją do odkrycia piękna życia zjednoczonego z Jezusem. Tak o nim pisał do młodych św. Jan Paweł II: „Wy sami nie wiecie, jak jesteście piękni wówczas, kiedy znajdujecie się w zasięgu Słowa Bożego i Eucharystii. Sami nie wiecie, jacy jesteście piękni, kiedy obcujecie z bliska z Chrystusem, z Mistrzem, starając się żyć w Jego łasce uświęcającej”. Tegoroczne spotkanie będzie równocześnie elementem przygotowań do Jubileuszu Chrztu Polski i XXXI Światowych Dni Młodzieży w 2016 roku. Wiara chrześcijańska została przyniesiona na ziemię świętokrzyską w IX wieku. Przypomniał nam o tym św. Jan Paweł II papież Polak w Masłowie, w dniu 3 czerwca 1991 r. Na zakończenie Mszy Świętej powiedział: „Dziękuję Bożej Opatrzności, że mogłem sprawować Eucharystię tu, na ziemi Świętego Krzyża. Na te ziemie chrześcijaństwo przyszło bardzo wcześnie. W prastarej Wiślicy książę Wiślan przyjął chrzest już w IX wieku. Ta ziemia została zaszczycona relikwią krzyża Chrystusowego już za czasów Bolesława Chrobrego”. Nasz chrzest jest echem tamtych wydarzeń. Przez wieki przekazywano ten skarb, aż dotarł do naszych czasów i stał się naszym udziałem. Spotkanie młodych w Wiślicy to dobra okazja, aby podziękować za dar wiary i chrztu świętego. Znamy swoją datę urodzin i co roku uroczyście obchodzimy kolejną rocznicę. Czy pamiętamy jednak datę naszego chrztu? To wtedy narodziliśmy się do życia w wierze i łasce Bożej. Stało się to dzięki wierze naszych rodziców i chrzestnych przez posługę kapłana. Teraz my stajemy się dla innych świadkami wiary. Pielgrzymujemy do kolebki naszego chrztu, aby nabrać sił. Na drodze chrześcijańskiego życia spotykamy Maryję, Matkę Jezusa. Ona nieustannie pomaga nam okazywać miłość Bogu i ludziom. Pomaga nam szczególnie w trudnych sytuacjach. Podczas trzeciej pielgrzymki do Polski, w Lubaczowie, w czasie homilii św. Jan Paweł II mówił: „W naszych dziejach doznawaliśmy wielokrotnie szczególnej macierzyńskiej opieki Matki Chrystusa. Kazimierz Odnowiciel wzywa Bogarodzicę i odzyskuje utracone dziedzictwo. Łokietek w Wiślicy słyszy słowa: <<Wstań, ufaj, zwyciężysz>> – tymi słowami Matka Boża umacnia króla, który wyprowadził kraj z dzielnicowego rozbicia”[2]. Udajemy się do Wiślicy, aby zawierzyć Maryi swoją młodość i usłyszeć podobne słowa do tych, które usłyszał kiedyś strapiony król: „Wstań, ufaj, zwyciężysz”.

I Diecezjalna Pielgrzymka do Sanktuarium Grobu Bożego w Jerozolimie

Program o Miechowie

Szczęść Boże ! W najbliższy piatek,. 9 maja 2014 r. w TVP 3 Kraków o g. 19.25 w programie ” Wiara i Życie ” zostanie wyemitowany film pt. ” Tradycje Wielkiego Piątku w Bazylice Grobu Bożego w Miechowie” . Serdecznie zachęcam Czcigodnych Księży do obejrzenia filmu, który po emisji będzie także zamieszczony na stronie internetowej parafii www.parafiamiechow.pl   Znajdują się tam również filmy promocyjne, do obejrzenia których można także zachęcić wiernych, zwłaszcza przed pielgrzymką diecezjalną do Miechowa.  Serdecznie pozdrawiam i zapraszam do Drugiej Jerozolimy. Ks. Mirosław Kaczmarczyk – proboszcz. Szczęść Boże.

BISKUP KIELECKI

        _______________________________________________________________________________________________________________________________________

      ul. Jana Pawła II nr 3, 25-013 Kielce, tel. +48(41) 34-45-425, fax: +48(41) 34-15-656,

Kielce, dnia 29 kwietnia 2014 r.

OA – 16/14             Czcigodni Kapłani.  Najstarszym miejscem świętym naszej diecezji kieleckiej jest Sanktuarium Grobu Bożego w Miechowie. W XII wieku rycerz krzyżowy Jaksa przywiózł ziemię z Palestyny i rozsypał  ją  w Miechowie. W miejscu tym zbudowany został grób Boży na wzór grobu jerozolimskiego. Od tamtej pory ilekroć znajdziemy się w Miechowie jesteśmy na Ziemi Świętej przy Grobie Jerozolimskim Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Sanktuarium nasze jest miejscem modlitwy wiernych diecezji kieleckiej. Przez wieki przybywali tu pielgrzymi z całej Polski i z zagranicy. Kierując się pasterską troską o dobro duchowe mojej diecezji, a także dziękując Bogu za dar kanonizacji wielkiego Polaka Papieża Jana Pawła II zapraszam na pielgrzymkę diecezjalną do Miechowa, która odbędzie się dnia 17 maja (sobota) 2014 roku. Celem naszego pielgrzymowania jest nawiedzenie grobu, modlitwa, droga krzyżowa, spowiedź, Msza Święta i uzyskanie odpustu. Odpust w tym dniu można uzyskać pod zwykłymi warunkami. Pielgrzymce będą towarzyszyć wizyty  w muzeach Miechowa. Działania w przestrzeni kultury chrześcijańskiej pełnią funkcję pomocniczą pozwalając głębiej przeżyć praktyki religijne. Zwracam się z prośbą do czcigodnych kapłanów o podanie w ramach ogłoszeń parafialnych informacji o pielgrzymce, zachęcenie wiernych do wzięcia w niej udziału oraz przypomnienie wiernym udającym się na pielgrzymkę na czym polega odpust,   aby nie byli pozbawieni tego wielkiego dobra, które rozdawane będzie w Miechowie ze skarbca Kościoła. Księży i wiernych świeckich zaangażowanych w organizację oraz uczestników pielgrzymki polecam w modlitwie opiece Matki Bożej, którą szczególnie czcimy w miesiącu maju. † Kazimierz Ryczan BISKUP KIELECKI  

Msza Święta Krzyżma w Katedrze Kieleckiej

Homilia Ks. Bp Kazimierza Ryczana

Słowo Ks. Bp Kazimierza Gurdy

Nominacja Biskupa Kazimierza Gurdy

Ojciec Święty Franciszek 16 kwietnia br. mianował na urząd Biskupa Ordynariusza Diecezji Siedleckiej dotychczasowego Biskupa Pomocniczego naszej Diecezji, Kazimierza Gurdę. Biskup Kazimierz Gurda, doktor teologii i nauk patrystycznych, Biskup tytularny Cusira Urodził się 20 sierpnia 1953 roku w Książnicach Wielkich. Pochodzi z rodziny, która dała wcześniej Kościołowi dwóch kapłanów: zmarłego w 1993 roku kieleckiego biskupa pomocniczego Jana Gurdę oraz ks. infułata Józefa Gurdę. Po ukończeniu w 1972 roku Liceum Ogólnokształcącego w Proszowicach rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach. Święcenia prezbiteratu przyjął 11 czerwca 1978 roku z rąk biskupa Jana Jaroszewicza. Był wikariuszem w Pińczowie i Bielinach, następnie kontynuował studia w Instytucie Patrystycznym Augustinianum przy Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W 1985 roku uzyskał stopień licencjata, a w 1988 roku doktora. Od 1989 roku rozpoczął wykłady z patrologii i języka łacińskiego w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach, jednocześnie będąc ojcem duchownym alumnów I i II roku. W 1996 roku został proboszczem parafii św. Józefa w Zagnańsku. W czerwcu 1998 roku został rektorem kieleckiego seminarium. Otrzymał honorowy tytuł kapelana Jego Świątobliwości. W grudniu 2004 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej i biskupem tytularnym Cusira. Sakrę biskupią przyjął 5 lutego 2005 roku w Bazylice Katedralnej w Kielcach z rąk biskupów: Kazimierza Ryczana, Edwarda Materskiego i Mariana Florczyka. Funkcje w Konferencji Episkopatu Polski: przewodniczący Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, członek Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni. Święto Patrona: 4 marca. Dewiza biskupia Iesu in Te confido (Jezu ufam Tobie)

Droga Krzyżowa ulicami Kielc

Nabożeństwo, nazwane Świętokrzyskim Misterium Męki Pańskiej, odbyło się w Wielki Wtorek, 15 kwietnia 2014 r., w strugach ulewnego deszczu. Rozpoczęło się o godz. 19.30 w kościele św. Wojciecha w Kielcach. Przewodniczył mu Ksiądz Biskup Ordynariusz wraz z Księżmi Biskupami Pomocniczymi Diecezji Kieleckiej. Rozważania oraz oprawę muzyczną podczas Drogi Krzyżowej poprowadzili artyści świętokrzyscy oraz środowiska akademickie. Misterium zakończyło się na Placu bł. Jana Pawła II przy kieleckiej Bazylice Katedralnej.

Niedziela Palmowa w Katedrze Kieleckiej

Niedziela Palmowa przeżywana jest w Kościele jako Światowy Dzień Młodzieży. W ramach tego obchodu, w dniu 13 kwietnia 2014 r. bp Marian Florczyk przekazał delegacjom młodzieży z wszystkich parafii naszej diecezji Kanonizacyjną Iskrę Miłosierdzia oraz miniatury Symboli Światowych Dni Młodzieży. Eucharystia pod przewodnictwem bp Florczyka rozpoczęła się w Bazylice Katedralnej w Kielcach o godz. 18.00.

Homilia Ks. Biskupa Mariana Florczyka.mp3

Światowe Dni Młodzieży 2016.mp3.

 Więcej zdjęć w Galerii. Fot. Ks. M. Podyma.

Modlitwa w intencji Biskupa Kieleckiego

Boże, w Trójcy Świętej Jedyny, Ty pragniesz, aby ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy, dlatego dajesz Kościołowi pasterzy według Serca swojego.   Dziękujemy Ci za naszego Pasterza, Biskupa Kazimierza, którego przed dwudziestu laty dałeś Kościołowi Kieleckiemu. Umacniaj jego siły fizyczne i duchowe i obdarz wszelkim błogosławieństwem, które byłoby dla niego wsparciem na dalsze lata życia, gdy decyzją Ojca Świętego nadejdzie czas jego przejścia w stan seniorstwa.   Prosimy Cię, Boże, o dar jego następcy, nowego Pasterza dla naszej Diecezji, aby napełniony Duchem Świętym, odważnie podążał za Chrystusem Dobrym Pasterzem i prowadził Kościół Kielecki drogami Ewangelii.   Udziel łaski także nam, abyśmy żyli w jedności ze swoim pasterzem, pod jego przewodnictwem wzrastali w świętości i pielęgnowali w sobie, wynikające z wiary, poczucie odpowiedzialności za Kościół na Ziemi Świętokrzyskiej i na całym świecie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.   Pod Twoją obronę…

Rodzicom i nauczycielom ku uwadze

W sobotę, 29 marca br. w Skorzeszycach miał miejsce dzień skupienia połączony z warsztatami/szkoleniem dla prelegentów akcji „Stop seksualizacji”. Wszystkich rodziców i nauczycieli zachęcamy do odwiedzenia strony i zapoznania się z prezentacją ukazującą zagrożenia płynące z wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia.

http://www.stop-seksualizacji.pl/

 

75. urodziny Ks. Biskupa Kazimierza Ryczana

Więcej zdjęć w Galerii. Fot. Ks. Marek Podyma

Zapis wykładu „Zagrożeni​a cywilizacy​jne ideologią gender w świetle nauczania Jana Pawła II”, który odbył się w auli WSD 16.01.2014

Wizyta Ad limina Apostolorum

http://www.youtube.com/watch?v=GRGrHddjSx0&list=UUEy7NiHa5g3Q1Gy2tB3_yAQ

 

KOMUNIKAT

Ksiądz Biskup Kazimierz Ryczan, Pasterz naszej Diecezji, w dniu 10 lutego br. kończy 75 lat. Składając dziękczynienie Panu Bogu za Drogiego nam Jubilata, zapraszamy i zachęcamy wszystkich diecezjan: prezbiterów, osoby konsekrowane oraz wiernych świeckich: – do modlitwy w intencji Księdza Biskupa, w każdej parafii naszej diecezji w niedzielę, 9 lutego; – do uczestnictwa w Eucharystii w intencji Jubilata, która będzie sprawowana w poniedziałek, 10 lutego o godz. 18.00 w Bazylice Katedralnej w Kielcach; – do osobistej modlitwy za wstawiennictwem Matki Bożej Łaskawej Kieleckiej oraz ofiarowania cierpienia, wypraszając dar zdrowia i wszelkie dobro na dalsze lata życia Księdza Biskupa. Z braterskim pozdrowieniem † Marian Florczyk BISKUP POMOCNICZY † Kazimierz Gurda BISKUP POMOCNICZY

Święto Objawienia Pańskiego w Kielcach

Od kilku dni, na stronie internetowej Diecezji Kieleckiej, mogliśmy przeczytać zaproszenie Ks. Bp Mariana Florczyka do udziału w „Orszaku Trzech Króli”. Przemarsz orszaku oraz towarzyszące im wydarzenia, w tym wspólny śpiew kolęd na Placu NMP przy bazylice katedralnej, zorganizowała Kuria diecezjalna w Kielcach we współpracy z Wojewódzkim Domem Kultury.  Orszaki – każdy z jednym z „królów – mędrców”, wyruszyły:  z Placu Artystów, spod Pałacu Biskupów Krakowskich, spod pomnika bł. Jana Pawła II. Pod bazyliką oczekiwał bp Marian Florczyk z asystą. W postacie Trzech Królów wcielili się: Rektor Politechniki Świętokrzyskiej, prof. Stanisław Adamczak (w orszaku szedł również Senat tej uczelni), ks. Krzysztof Banasik z Caritas Kielce i Bertus Servaas – prezes klubu Vive Targi Kielce. Honorową asystę Ks. Biskupa oraz Trzech Króli pełnili ułani Kieleckiego Ochotniczego Szwadronu Kawalerii im. 13. Pułku Ułanów Wileńskich w strojach polskiej husarii z XVII w. Wszystkie orszaki spotkały się przy Szopce, gdzie oddano hołd Nowonarodzonemu. Tłumy kielczan, przy akompaniamencie zespołów, włączyły się w śpiew kolęd. Ta uroczystość to nie kolorowy, karnawałowy przemarsz, ale publiczne przyznanie się do wyznawanej wiary.   Słowo Biskupa Mariana Florczyka

LIST PASTERSKI O RODZINIE

(Niedziela Św. Rodziny 2013-12-29 Rok A)   Ukochani w Chrystusie Panu   W oktawę Bożego Narodzenia, w Święto Najświętszej Rodziny klękam na progu betlejemskiej groty i adoruję Boga, który obdarzył nas rodziną. – Mój przyjaciel Janek nie poznał mamy, bo zmarła po urodzeniu. Nie poznał ojca – partyzanta, bo zabili go w lesie Niemcy. Na zdjęciu pokazali mu: tu leży twój ojciec z rozbitą twarzą. Bracie Janku i wy wszyscy, którym los odebrał tatę i mamę, uklęknijcie przed grotą w Betlejem. Tam Maryja i Józef trwają zapatrzeni w Jezusa. Pomyśl, że to w ciebie tak patrzą. Bracie, który odprowadziłeś na cmentarz rodziców, uklęknij przed Betlejemską Rodziną. Nie jesteś samotną sierotą.   1. Rodzina darem Boga Ojca   W ubogim Betlejem, Mały Jezus, potwierdził odwieczny dar Boga Ojca, że nie ma wspanialszej wspólnoty dojrzewania w miłości, jak w rodzinie. – W rodzinie poświęcenie nie jest ofiarą, ale darem siebie. – W rodzinie dziecko nie jest ciężarem, ale błogosławieństwem. – W rodzinie trudności materialne są umartwieniem i nie dotykają uczciwości. – W rodzinie przeciwności sprawdzają miłość, hartują ją, ale nie niszczą. – W rodzinie modlitwa jest budulcem miłości, ona rodzi więzy wspólnoty. Czy mówisz o wszystkich rodzinach? Mówię o wszystkich rodzinach, gdzie mama i tato pochylają się nad dzieckiem, które śledzi każdy odruch ich serca. Mówię o rodzinach sprzed tysięcy lat i o rodzinach współczesnych. O rodzinach Europy, Afryki i Azji, o rodzinach osób wierzących i niewierzących. Dar rodziny raz ofiarowany przez Boga, odżywa w każdej kobiecie i mężczyźnie. Wielki to dar i ważny to dar, dlatego Bóg zabezpieczył go aż trzema przykazaniami: „Czcij ojca i matkę twoją”. „Nie cudzołóż”. „Nie pożądaj żony, czy męża bliźniego swego”. Te przykazania były aktualne wczoraj, aktualne są dzisiaj i aktualne będą zawsze. Będą stały na straży rodziny.   2. Jezus a rodzina   Co wnosi Jezus w życie małżeństwa i rodziny? Jezus wynosi do rangi sakramentu małżeństwo zawierane między kobietą i mężczyzną. Gdy dwoje ochrzczonych, kobieta i mężczyzna stanu wolnego, zawiera małżeństwo i ślubuje sobie miłość, wierność oraz uczciwość małżeńską, trwającą nierozerwalnie aż do śmierci, Chrystus udziela im łaski sakramentalnej na całe życie. Wierzący chrześcijanie przychodzą przed ołtarz i proszą o błogosławieństwo, o łaskę. – Błogosław naszą miłość, nasze oddanie. – Błogosław naszą płodność, bo życie od Ciebie zależy. – Błogosław nasz dom, niech nie zburzy go żaden obcy człowiek, niech nie zburzy go nasz grzech. – Błogosław wszystkich, którzy nawiedzą nasz dom. – Błogosław już dziś naszą radość i nasz płacz, i naszą starość, bo one muszą przyjść. Rządź naszym domem. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi, że w sakramencie małżeństwa „małżonkowie otrzymują Ducha Świętego /…/ Jest On pieczęcią ich przymierza, zawsze żywym źródłem ich miłości, mocą, dzięki której będzie odnawiać się ich wierność”(KKK 1624). 3. Przygotowanie do małżeństwa sprawą pierwszorzędnej wagi. Tenże Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla, że „Sprawą pierwszorzędnej wagi jest przygotowanie do małżeństwa, aby małżeńskie „tak” było aktem wolnym i odpowiedzialnym oraz aby przymierze małżeńskie miało solidne i trwałe podstawy ludzkie i chrześcijańskie” (KKK 1632). Nie miejcie, moi drodzy, pretensji do Księdza Proboszcza, że wymaga przygotowania do małżeństwa chrześcijańskiego. Dziś nikt nie będzie przyjęty do pracy na żadnym stanowisku bez solidnego przygotowania. Niejednokrotnie nie wystarcza zwykły dyplom. Należy wykazać się odpowiednim przygotowaniem. – Czy decyzja związku na całe życie nie wymaga poważnego przygotowania, rozmowy, formacji, dyskusji, modlitwy? Przecież życia małżeńskiego nie nauczą seriale, gdzie rozwód, zdrada, są zwykłą przygodą. Miłości nie nauczą komputerowe strony pokazujące intymne sprawy. To jest patologiczna pornografia. Miłości i życia nie nauczą broszurki o sztuce kochania. Seks nie wyczerpuje powołania małżeńskiego. Nie usprawiedliwiajmy dzieci i wnuków brakiem czasu na przygotowanie do małżeństwa. – Nie gniewaj się babciu na księdza proboszcza, który nie załatwił sprawy po myśli wnuka. Zadzwonił i prosił o metrykę urodzenia, bo nie ma czasu oraz o rezerwację dnia ślubu, bo przyjedzie na kilka dni, by odbyć wesele. On jest tak bardzo zapracowany, mówiła kochająca babcia… Zostawmy wydarzenie bez komentarza. Katechizm Kościoła katolickiego cały czas powtarza, że „Sprawą pierwszorzędnej wagi jest przygotowanie do małżeństwa”.   3. Rodzina zagrożona   Dzisiejsza ewangelia ukazuje zagrożenia czyhające na Świętą Rodzinę. Kto by pomyślał, że po wizycie znamienitych, bogatych gości z dalekiego wschodu, Józef musi uciekać z Jezusem do Egiptu. Józef, jako cień Ojca ratuje Jezusa przed śmiercią, którą niesie Herod. – Święty Józefie, co nam chcesz powiedzieć zabierając w daleką drogę Jezusa i Maryję? – Chcę dziś powiedzieć ojcom rodzin, że na nich spoczywa obowiązek obrony dzieci i żony. Kto będzie bronił życia, gdy kobiety jednoczą się w feministyczne organizacje, by wyzwolić się z macierzyństwa, by mieć swobodę usuwania ciąży? Kto będzie bronił życia, gdy szeregi współczesnych „Herodów i Herodiad”, także w Polsce, gardzi życiem dziecięcia? Ten obowiązek spoczywa na was ojcowie – Święty Józef mówi: Ojcowie! Stańcie w jednym szeregu, by bronić rodziny. Ojcowie wszystkich rodzin sakramentalnych i bez sakramentu! Stańcie razem w obronie rodziny przed współczesnym „Herodem”, który nosi na imię ideologia Gender. – Gazety piszą, dziennikarze w telewizji przekonują, że ludzie Kościoła są przewrażliwieni. Arcybiskup Michalik na niczym się nie zna. Arcybiskup Hoser z Warszawy nie potrafi rządzić diecezją. A w ogóle, biskupi i księża to pedofile i niedouczeni.  Genderyzm przecież jest studium nad płcią, nad równością mężczyzn i kobiet. – Nie wolno okłamywać społeczeństwa. Kościół ma obowiązek odsłaniać kłamstwo, obłudę, złe intencje teorii sprzecznej ze zdrowym rozsądkiem, niszczącą wartości leżące u podstaw kultury Europy, chęć zbudowania nowego ładu na fundamencie płci i seksu. – Biskupi Słowacji w liście na Adwent piszą: „Oni chcą nas przekonać, że nikt z nas nie jest z natury mężczyzną i kobietą, chcą odebrać mężczyźnie prawo do tożsamości mężczyzny, kobiecie prawo do tożsamości kobiety i rodzinie prawo do tożsamości rodziny /…/ Na równi z małżeństwem chcą narzucić związek dwóch mężczyzn albo dwóch kobiet” /…/ Za pomocą szlachetnych haseł w społeczeństwie przeprowadza się niszczenie życia rodzinnego, które jest święte”. Chciałoby się powiedzieć, że szczęśliwsze są krowa i pies, bo nikt z seksuologów nie narzuca im płci. – Nie myślmy, że to jest papierowa teoria. Nasze władze oświatowe zaczynają wprowadzać teorię w życie. Na Śląsku wyrzucono z przedszkola trójkę dzieci, których rodzice nie zgodzili się na równościowe seksualne wychowanie przedszkolaków, na przebieranie chłopców na dziewczynki a dziewczynki na chłopców. – To nie jest tylko teoria. Dziennikarka „Gazety Wyborczej” pani Ewa Siedlecka pisze, że rodzice nie mają ”prawnego i moralnego monopolu na kształtowanie światopoglądu dziecka (KAI 2013-12-14). Na co odpowiada pan Terlikowski, że „Zwolennicy seksdeprawacji są liberałami tylko z pozoru. Im nie chodzi o wolność, ale o to, by promować swój skrajnie lewicowy światopogląd, a pod pozorem promowania wolności dzieci, odbierać rodzicom prawo do ich wychowania” (KAI 2013-12-16). To wszystko za pieniądze unijne… – To nie jest tylko teoria. Zaczyna się walka. Piątego listopada na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu na wykład pt. „Czy gender to dewastacja człowieka i rodziny”, wkroczyli zwolennicy feministek i genderyści, by przerwać prelekcję. Na biurko wyskoczył młody mężczyzna ubrany w złotą sukienkę, wykrzykując: „zapraszamy wszystkich na rozpad rodziny”. Święty Józef wraz z Maryją bronią Jezusa przed szalonym Herodem. Rodzice! Brońcie dzieci przed okrutnym współczesnym „Herodem”. Macie do tego prawo! Kto daje dzieciom jeść? Partia?, koalicja? Kto kupuje ubrania? Ministerstwo? Kto kupuje książki, pomoce naukowe? Dziennikarze, lobbiści? Kto płaci w Polsce podatki? Czy niewierzący obywatele? Kto jest pracodawcą w szkole podstawowej, w gimnazjach, liceach? Czy nie wójtowie, burmistrzowie, prezydenci?  Czy nie są ojcami i matkami? Naśladujcie św. Józefa. Gdy obronicie rodzinę, obronicie Ojczyznę, obronicie Betlejem, gdzie narodził się Bóg –Człowiek. Dobrze ci pisać. Czujemy się bezradni wobec potęgi telewizji!  Bądźcie naśladowcami Józefa. Bądźcie świadkami. On z Jezusem i Maryją szedł do świątyni. Wyrusz z dziećmi do swojej świątyni. Tam się umocnisz Bogiem. Syna i córkę nauczysz, skąd czerpać prawdę życia. To nie wszystko. W czasie wyborów weź kartkę wyborczą i zagłosuj na ludzi, którzy kochają dzieci, rodzinę, Ojczyznę, Boga. Nie patrz na partię. Głosuj na ludzi. Jeszcze masz takie prawo. Ze św. Józefem nie przegramy walki o rodzinę. Amen.         † Kazimierz Ryczan                                                                                        Biskup Kielecki

 

 

 

Kielce, dnia 18 grudnia 2013 r.